Veenpluis
De Peel,
voorheen een bolwerk
van hoogveen.
Dikke pakketten afgestorven planten
en mossen, vooral veenmos,
vormden een oneindige bron van energie.
Energietransitie: van hout naar turf.
Turfstekers, platte bootjes en
een netwerk van watergangen
leverden betaalbare brandstof voor
arme boeren en buitenlui.
De veenbulten van voorheen,
kleurden paars van de heide
met daarboven
de witte pluizenbollen,
altijd wiegend in de wind,
en waren vogelvrij:
er stond geen maat op.
Tegenwoordig. Op is op!
Wat rest zijn plassen,
karrensporen, zandpaden,
verdronken hoogveen
en het laatste oude boerderijtje,
wordt bewoond door de stadselite.
In het raam staat een weckfles,
met gedroogde Veenpluis.
Nu, een beschermde plant!
Charlotte de Sureau, 2020
